SIMON, PAUL There Goes Rhymin' Simon CD

THERE GOES RHYMIN’ SIMON (1973) Producenci: Paul Simon, Phil Ramone, Roy Halee i in. Inżynier dźwięku: Phil Ramone, Roy Halee i in. Jeżeli pierwszy solowy album Paula Simona (PAUL SIMON) był zaledwie zalążkiem fantastycznej kariery artysty po rozpadzie duetu Simon & Garfunkel, to na drugim wszystkie jego pomysły rozkwitają w imponującym stylu. Pierwszy singiel, hit # 2 Kodachrome nawiązywał stylem do czasów rock’n’rolla. Przejmujące Tenderness (z udziałem kwartetu wokalnego The Dixie Hummingbirds) to kompozycja stylizowana na muzykę soul i kontynuująca tradycję standardu Try A Little Tenderness, znanego choćby z nagrań Otisa Reddinga i Arethy Franklin, ale także Franka Sinatry i Roda Stewarta. Kontynuacją tych czarnych inspiracji jest nagranie Take Me to the Mardi Gras – hołd złożony muzyce Nowego Orleanu. Mistrzowska forma tego nagrania sprawia, że utwór – rozpoczynający się na głos i gitarę akustyczną – rozwija się do pełnego fajerwerku orkiestry jazzowej. Dodatkową atrakcją jest gościnny występ kaznodziei, Rev. Claude Jetera, wykonującego niezwykłą partie wokalną falsetem. Folkowy rodowód Paula Simona potwierdza piosenka Was A Sunny Day, nagrana w bliskiej, „górskiej” harmonii – chodzi oczywiście o Apallachy – z siostrami Roche (swego czasu studentkami Paula Simona na New York University, gdzie po rozpadzie duetu Simon & Garfunkel nauczał… po prostu pisania piosenek). Czasy duetu Simon & Garfunkel powracają w brzmieniu utworu Learn How To Fall (gitara i organy), natomiast kołysanka St. Judy’s Comet z podkreślonymi pogłosem akcentami fortepianu elektrycznego zapowiada brzmienie następnej płyty artysty. Inwencję poetycką Paula Simona najkrócej oddaje aforystyczny tytuł piosenki One Man's Ceiling Is Another Man's Floor [Sufit jednego to podłoga drugiego]. Po prostu ogólna teoria względności – w jednym zdaniu! I tylko malkontenci zwracają uwagę, że zasada nie sprawdza się na parterze i ostatnim piętrze (warunki ekstremalne). Zwraca uwagę niekonwencjonalne zakończenie instrumentalne tej kompozycji. Niedocenioną perłą z tego albumu była piosenka Something So Right – szczęśliwie przypomniały o niej wokalistki: Phoebe Snow, Trisha Yerwood oraz Annie Lennox, która wydała ją nawet na singlu promującym znakomity album MEDUSA (1995). Trzy piosenki z THERE GOES RHYMIN’ SIMON wchodzą do kanonu artysty (numer w nawiasach oznacza miejsce na liście US Hot 100 Singles Chart): Kodachrome (#2) Rytmiczna, wesoła piosenka opowiada o wspomnieniach zapisanych na starych zdjęciach, głównie o szkole i o dziewczętach, które traciły wiele ze swojej powabności na czarno-białych fotografiach. Refren wykorzystuje nazwę handlową Kodachrome 64 (slajdy), popularnego filmu 35 mm utożsamianego w latach 70. z „naturalnymi kolorami”. Firma Kodak nakazała zastosowanie znaku handlowego przy tytule piosenki, a sama użyła jej w reklamach dopiero pod koniec lat 90. Piosenka dotarła do drugiego miejsca na liście US Hot 100 magazynu Billboard (i zajęła pierwsze na liście kanadyjskiej) natomiast w Wielkiej Brytanii w ogóle nie została wydana na singlu, ponieważ BBC odmówiło emitowania utworu, który zawierał nazwę handlową (niezgodne ze statutem mediów publicznych). Loves Me Like A Rock (#2, złota płyta) Kolejny wielki hit z drugiego albumu Paula Simona jest także piosenką żartobliwą i mówi o miłości (matczynej, ale niekoniecznie) bez względu na wiek i zajmowaną pozycję – po prezydenta USA włącznie. Artysta w genialny sposób wykorzystał murzyńską grupę wokalną The Dixie Hummingbirds w technice call & response. Zaskoczeniem było użycie świeckiego tekstu w ramach tak religijnej muzyki. American Tune (#35) Jeden z najważniejszych utworów w całym dorobku Paula Simona, uznany przez magazyn Rolling Stone za „Piosenkę roku 1973”. Refleksja nad samotnością życia we współczesnej Ameryce sięga do czasów pierwszych pielgrzymów, którzy przybyli w 1620 roku na galeonie „Mayflower”. Kontekst ów uzasadnia zapożyczenie w warstwie muzycznej: część linii melodycznej zwrotki pochodzi z „Pasji wg Św. Mateusza” Jana Sebastiana Bacha. Poruszająca wizja „Statuy Wolności odpływającej za morze” to obraz alienacji pokolenia obudzonego z amerykańskiego snu przez aferę Watergate. Znani muzycy, którzy wzięli udział w nagraniach (wybór): The Dixie Hummingbirds (męska grupa wokalna gospel), wielebny Claude Jeter (falset), Maggie & Terry Roche (duet wokalny, później The Roches), Onward Brass Band (nowoorleańska orkiestra dęta), Quincy Jones (aranżacje sekcji smyczkowej), Allen Toussaint (aranżacje sekcji dętej), Airto Moreira (instrumenty perkusyjne), David Spinozza (gitara), Bob James (klawisze), Rick Marotta (perkusja) Album # 2 w USA, na czwartym miejscu w Wielkiej Brytanii.