SIMON, PAUL Still Crazy After All These Years CD

STILL CRAZY AFTER ALL THESE YEARS (1975) Producenci: Paul Simon i Phil Ramone Inżynier dźwięku: Phil Ramone Album, na którym ukształtował się wyrazisty styl muzyczny Paula Simona na następne lata, nie obfituje w fajerwerki brzmieniowe na miarę poprzednich płyt. Mniej od nich eklektyczny stał się – paradoksalnie, a może właśnie nie – jedyną w solowym dorobku artysty płytą numer jeden i dał jedynego singla na szczycie listy. Jest to płyta spójna stylistycznie z wyeksponowanym brzmieniem fortepianu, zastępującego gitarę w roli głównego instrumentu akompaniującego. Ma też inny od poprzedniczek charakter, klimat, nastrój. Stanowi zapis stanu świadomości artysty po burzliwym zakończeniu wieloletniego małżeństwa, tak więc w piosenkach dominuje tematyka samotności, przemijania, nostalgii i żalu. Należy do legendarnego „tryptyku rozwodowego” z tamtych lat obok albumów Boba Dylana BLOOD ON THE TRACKS (1975) oraz Leonarda Cohena NEW SKIN FOR THE OLD CEREMONY (1974). Najbardziej dynamicznym nagraniem jest utwór Gone At Last – duet Paula Simona z wokalistką Phoebe Snow na tle popisów wokalnych grupy The Jessy Dixon Singers, znanej już ze wspólnych występów za albumie koncertowym LIVE RHYMIN’ (1974). Optymistyczna piosenka mówiąca o tym, że może skończył się nareszcie łańcuch nieszczęść (światełko w tunelu) dotarła do 23 pozycji na liście przebojów. Cichym bohaterem nowych nagrań Paula Simona stawał się stopniowo pianista jazzowy, Richard Tee (1943-1993). To wokół niego kształtował się zespół, z którym Paul Simon miał wielokrotnie powrócić do studia nagraniowego i koncertować. Gdy w pół roku po premierze STILL CRAZY AFTER ALL THESE YEARS Paul Simon odbierał nagrodę Grammy za Album Roku, powiedział w wystąpieniu: „Dziękuję Steviemu Wonderowi za to, że nie wydał w tym roku płyty. Czarnoskóry artysta zdobył Grammy Award za Album Roku w dwóch poprzedzających rozdaniach. Trzy piosenki ze STILL CRAZY AFTER ALL THESE YEARS to kanon artysty (numer w nawiasach oznacza miejsce na liście US Hot 100 Singles Chart): 50 Ways to Leave Your Lover (#1) Jedyny solowy hit # 1 Paula Simona jest piosenką tak niekonwencjonalną, że aż trudno uwierzyć, że mogła dotrzeć na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów. Ale takie to były czasy. Utwór „50 sposobów na odejście od ukochanej/ukochanego” ma najbardziej zróżnicowane zwrotki refreny, jakie można spotkać w muzyce popularnej. Zwrotki o rymach wysublimowanych niczym w najlepszej piosence literackiej mają przepiękną balladową melodię, natomiast rytmiczny refren – wyliczanka „sposobów” wraz z listą imion i przydomków – wybucha chwytliwymi chórkami, jakby wyjętymi z innego utworu. Jednak wspólnym mianownikiem całości i (być może) kluczem do powodzenia piosenki mogła być… perkusja. Perkusista Steve Gadd zaproponował niezapomniany riff, na którym Paul Simon zbudował całą misterną konstrukcję. My Little Town – duet Simon & Garfunkel (#9) Sensacją stało się nagranie – drugie na płycie – które ponownie połączyło dwóch szkolnych kolegów z dzielnicy Queens. Tak, nastąpiła reaktywacja duetu Simon & Garfunkel. Co prawda tylko w studio i tylko w jednej piosence, ale przynajmniej była to piosenka znakomita: My Little Town. Gorzkie wspomnienie młodości w małym miasteczku (równie dobrze mogła to być oddalona od Manhattanu dzielnica Nowego Jorku), gdzie zostawia się za sobą tylko „śmierć i umieranie”. Genialne harmonie obu wokalistów wybrzmiewały jak przed laty, ale materiał nabrał nowej wagi, nowej siły. A do tego te dęciaki w finale – to naprawdę robi wrażenie! I serca fanów zadrżały – czyżby odnowienie współpracy było jednak możliwe? Do połowy lat 70. miliony wielbicieli oczekiwały jeszcze na powrót Wielkiej Czwórki, zespołu The Beatles. Piosenka ukazała się – niemal jednocześnie – także na solowym albumie Arta Garfunkela BREAKAWAY (1975). Stała się jednocześnie ósmym przebojem duetu Simon & Garfunkel, który znalazł się w Top 10 na liście US Hot 100 Singles. Still Crazy After All These Years (#40) Piosenka tytułowa jest utworem wybitnym. Pod względem lirycznym, melodycznym (plus bardzo nietypowa harmonia), zalicza się do utworów przełomowych, takich, co wyznaczają nowy standard dla całego pokolenia wykonawców. Spotkanie dawnej kochanki – wyzbyte złudzeń, ale nie pozbawione nostalgii – staje się wyzwaniem rzuconym pokoleniu. Pokoleniu miłości, które właśnie zaczyna się rozwodzić. Solo saksofonowe, dramatyczne i lapidarne, to kameralny soundtrack do filmu o tym pokoleniu, filmu, który mógł powstać tylko wtedy i tylko na ulicach Manhattanu.